دیدگاه اساتید رشته‌های علوم توانبخشی پیرامون اهمیت توانایی‌های بالینی در مراقبت مؤثر توانبخشی از بیماران مزمن

  مقدمه: پیامد های یادگیری در اغلب آموزش های بالینی درکشورما کمتر به عنوان راهنمای برنامه ریزی آموزشی مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده ازنظرات ذی نفعان اصلی برنامه نسبت به توانایی برنامه در ایجاد قابلیت­ها و مهارت­های لازم از بخش های اصلی در ارزشیابی هر برنامه آموزشی است. هدف از انجام این پژوهش بررسی نظرات اساتید نسبت به اهمیت توانایی های مراقبت توانبخشی از بیماران مزمن وهمچنین میزان موفقیت برنامه آموزشی رشته های توانبخشی در ایجاد این توانایی ها بوده است.   روش ­ها: این پژوهش یک بررسی توصیفی با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر 29 توانایی است که به صورت دو زیر مجموعه اهمیت و موفقیت مورد نظرخواهی قرار گرفت. 19 نفر از اعضای هیات علمی رشته های توانبخشی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی شامل گفتار درمانی، فیزیوتراپی، کاردرمانی، ارتوپدی فنی در مطالعه شرکت نمودند. نتایج با محاسبه میانگین رتبه های داده شده وبا استفاده از آزمون­های ویلکاکسون و کروسکال - والیس مورد تحلیل قرار گرفت .   یافته­ها: بین میانگین کل اهمیت توانایی­های مراقبت توانبخشی و میانگین کل موفقیت برنامه آموزشی رشته های مذکور در ایجاد این توانایی ها اختلاف معنی دار وجود داشت(01/0 p< ). ازنظر اعضاء هیات علمی توانایی استفاده از مفاهیم توانبخشی آموخته شده هنگام ارائه خدمات توانبخشی مهم­ترین توانایی و در عین حال موفق ترین توانایی در برنامه آموزشی ارزیابی گردید. توانایی حمایت روانی از مراقبینی که در سوگ عزیزشان عزادار می باشند به عنوان کم اهمیت ترین توانمندی و توانایی حل مشکلات اخلاقی و قانونی در حوزه مراقبت از مددجویان بعنوان ناموفق ترین توانمندی از نظر اعضای هیات علمی انتخاب گردید.   نتیجه گیری: اهمیت 13 توانایی در حد زیاد و خیلی زیاد ارزیابی گردید درحالی­که موفقیت برنامه آموزشی در ایجاد هیچیک از این توانایی­ها در حد زیاد یا خیلی زیاد نبود. نتایج این پژوهش در بازنگری برنامه های آموزشی رشته های توانبخشی و ایجاد فرصت های یادگیری مجدد برای دستیابی دانشجویان به توانایی های اشاره شده از اهمیت ویژه ای برخوردار است.